Od ostatniego wpisu minęło kilka dni. Wiele przez ten czas isę zmieniło. W naszym seminarium miały miejsce pewne uroczytości. Ale i w miom zyciu też jakby coś się zmieniło. Pan Bóg jeszcze mocniej jakby wszedł w moje zycie. Coraz bliżej do kandydatury. Można powiedzieć że to tylko jakaś tam formalność. Ale czy tak jest napewno? Czy to tylko zwykła formalność, a może coś więcej? Zaczynam sobie coraz częściej zadawać pytania czy jestem w stanie już dziś, już teraz , w tej chwili oddać swoje życie Jezusowi? Kandydatura jest publicznym wyrażeniem woli, pragnienia przyjęcia Święceń diakonatu a w przyszłości Kapłaństwa! Czy chcę być Księdzeń?
Odpowiedź jest twierdząca- TAK- FIAT! To nie prawda, że nie przychodzą chwile wątpliwości, a szczególnie teraz chwile kuszenia - by jak jest ciężko to uciec. Ale czy ucieczka jest wyjściem z sytuacji? czy zycie człowieka ma polegać na uciekaniu? Pan Bóg dopuszczając chwile zwątpienia, cierpienia, trudności - przychodzi również z łaską, pokojem. To co najważniejsze że zawsze po każdym deszczu zawsze wyjdzie słońce! W swoich trudnościach i wewnętrznej walce Pan Bóg też nie pozostawia człoweika samemu sobie. On zawsze daje drugich, którzy wspierają modlitwą i dobrym słowem. - Niech Pan tym błogosłwi . Przede wszystkim Tym którzy modlą się za mnie w domu!!! Kiedy przychodziły wielkie trudności i czas wielkiej nocy ciemnej nocy trwał długo skarżyłęm się że tak długo- wówczas moja mama powiedział mi takie słowa: ...u Pana Boga nie ma czasu.Cos co dla nas trwa bardzo długo u Pana Boga jest chwilą mgnieniem oka.
Panie Jezu dziękuję ci za wszystko czym mnie obdarzasz za wszelkie dobro, za Twoje miłosierdzie , za Twoją nieskończoną miłość . Dzięki Jezu!
